Pessaroterapia jest metodą pomocniczą w leczeniu obniżenia narządów miednicy mniejszej i nietrzymania moczu. Była stosowana już w starożytnym Egipcie. Od tego czasu ciągle się rozwija, a na przestrzeni lat powstało wiele rodzajów pessarów. Prawdziwy bum pessarowy rozpoczął się w 2008 roku, kiedy to FDA wydało ostrzeżenie na temat zabiegów operacyjnych z użyciem siatek. Wtedy to metody zachowawcze – w tym pessary, wróciły do łask pacjentów.

Pessar to nic innego jak silikonowy przedmiot, który po wprowadzeniu do pochwy, ma podtrzymać opadający narząd lub wywrzeć ucisk na cewkę moczową w przypadku nietrzymania moczu. Obecnie na rynku dostępnych jest wiele kształtów pessarów, w zależności od celu w jakim ma być użyty. Najczęściej stosowany jest silikonowy pessar kostkowy, krążkowy i miękki tampon. Rozmiar pessar powinien być dobrany przez ginekologa lub fizjoterapeutę uroginekologicznego. Prawidłowo dobrany pessar jest praktycznie niewyczuwalny w pochwie. Nie może obcierać, uwierać i utrudniać oddawania moczu lub stolca, nie wypada i nie przesuwa się w trakcie ruchu.

Pessar może stanowić formę przygotowania do zabiegu operacyjnego, nie pozwalając na pogłębienie się problemu. Ale może też być terapią samą w sobie, jeżeli Pacjentka nie decyduje się na postępowanie chirurgiczne. Jest również działaniem profilaktycznym po zabiegu, jeżeli Pacjentka decyduje się na powrót do obciążającej aktywności fizycznej. Pessar jest doskonałą metodą dla Pacjentek cierpiących na obniżenie narządów po porodzie, ale planujących kolejną ciążę. Sprawdza się również u kobiet mających krótką cewkę moczową i nietrzymanie moczu. Jest dobrze tolerowany przez kobiety, łatwy w obsłudze i stosunkowo tani, ponieważ jedna kostka może wystarczyć na kilka lat stosowania.